first pass

[Paulien Franzen]

rectaal denk ik

[Danielle]

Het first-pass-effect (FP) is relevant bij toedieningsroutes die eerst door de lever worden verwerkt voordat de werkzame stof in de systemische circulatie terechtkomt. Dus, laten we jouw genoemde toedieningsroutes even bekijken:

1. Sublinguale toediening: Bij deze route wordt de werkzame stof via de slijmvliezen onder de tong opgenomen. Deze methode vermijdt in grote mate het first-pass-effect omdat de medicatie direct in de systemische circulatie wordt opgenomen zonder eerst door de lever te gaan.
   = Hier speelt FP niet echt een rol.

2. Transdermale toediening: Dit betreft het aanbrengen van een medicatie op de huid (bijvoorbeeld via een pleister), waar het langzaam wordt geabsorbeerd. Ook hier wordt het first-pass-effect grotendeels omzeild omdat de stof direct in de bloedbaan terechtkomt.
   = Hier speelt FP ook niet echt een rol.

3. Rectale toediening: Bij deze route wordt het medicijn in het rectum ingebracht. Hierbij zie je een soort mengbeeld. Een deel van de rectale venen gaan NIET eerst langs de lever, maar meteen terug naar het hart. Een ander deel van de rectale venen gaan WEL eerst langs de lever. Een deel van de medicatie kan dus first-pass-effect ontwijken, maar een ander deel van de rectale toediening niet.
   = Hier kan FP een rol spelen

4. Inhalatie: Wanneer medicatie wordt geïnhaleerd, wordt het meestal direct in de longen opgenomen en van daaruit in de systemische circulatie. Dit omzeilt het first-pass-effect grotendeels.
   = Hier speelt FP niet echt een rol.

Van deze vier methoden heeft rectale toediening waarschijnlijk de grootste kans op een first-pass-effect, omdat een deel van de medicatie via de lever kan worden gemetaboliseerd. De andere methoden (sublinguaal, transdermaal, inhalatie) staan juist bekend om hun afwezigheid van first pass effect.