-
Automutilatie
In de pijnmodule wordt verteld dat het centrale zenuwstelsel, maar ook het perifere zenuwstelsel zelflerend zijn en dat dezelfde pijnprikkel meer pijn veroorzaakt. Dit zou ons voorzichtiger maken. Hoe verhoudt zich dit tot automutilatie? Kun je stellen dat het verslavende effect hiervan sterker is dan de pijnprikkel? Of is fysieke pijn vervangend voor psychische pijn? Hoe verhouden deze twee zich tot elkaar?
-
3 Antwoorden
-
Goede vraag @alagendijk !
Danielle komt er bij je op terug 😉
-
Hoi Anita, klopt: Fysiologisch is pijn een waarschuwingsmechanisme, en maakt het ons voorzichtiger.
Echter automutilatie (letterlijk: Zelfbeschadiging) komt bijna altijd vanuit de pathologie, waarbij het belangrijk is om de reden erachter goed te achterhalen. Voor sommige mensen is automutileren -zoals je zegt- verslavend, maar voor veel mensen is het niet zozeer een verslaving maar juist een oplossing voor hun probleem. Dus dan is het zaak om het onderliggende probleem te achterhalen: Vaak is dat namelijk de sleutel tot de juiste behandeling.Er zijn heel veel verschillende redenen waarom mensen zichzelf pijn doen (denk aan snijden, maar denk hierbij ook andere manieren om je eigen lichaam te beschadigen zoals overdosering innemen, jezelf slaan, jezelf verbranden, etc), die ook per patiënt zullen verschillen.
Een paar voorbeelden:
– Het voelen van pijn is op dat moment de enige manier om te voelen dat je uberhaupt nog gevoel hebt / levend bent
– Het opwekken van de pijn is een manier (/de enige manier) dat herhalende gedachtes / herleven van trauma onderbreekt
– Het automutileren is een straf voor het lichaam, omdat je lichaam de reden is dat je je zo voelt
– Automutilatie kan ook onderdeel zijn van impulsief handelen
– Automutilatie als letterlijke uitlaatklep / stress relieve
– Automutilatie als poging om het leven te beëindigen (al is dit de minderheid van de gevallen)
– En de lijst goes on and on…Er wordt ook nog wel eens gezegd dat automutilatie “een roep om aandacht” is. Maar die gedachtengang wordt inmiddels door veel zorgverleners liever achterwege gelaten: Dat is namelijk nogal denigrerend naar de patiënt. Hij/Zij heeft immers recht op aandacht, recht op zorg, recht op een lieve sympathieke reactie naast alleen maar het afdoen als overdreven roep om aandacht. Dus naast dat het de patient best wel kan beledigen en dus de zorgrelatie niet bijzonder veel zal helpen, gaat het ook voorbij aan het daadwerkelijke onderliggende probleem (en dus de behandeling).
Het omgaan met patiënt die automutileert kan een uitdaging zijn, zeker als je niet direct heel veel ervaring hebt met psychiatrie. Hier een paar handige sites om meer te lezen:
– Tips voor zorgmedewerkers:
https://www.zelfbeschadiging.nl/professionals/
https://sameninmijnschoenen.nl/professionals/
– Tips voor patienten om automutilatie te voorkomen: https://www.nhs.uk/mental-health/feelings-symptoms-behaviours/behaviours/self-harm/ways-help-avoid-self-harm/
– Tips voor naasten: https://www.nhs.uk/mental-health/feelings-symptoms-behaviours/behaviours/self-harm/how-to-help-someone-else/Heb je hier wat aan? Groetjes, Danielle
-
Dank voor je uitgebreide antwoord en suggesties. Ik was benieuwd of er neurologisch nog iets interessants gebeurt in de hersenen, bijvoorbeeld met neurotransmitters. Ik ga de links eens bekijken :-).
Log in to reply.
