-
Overlijden patient
Hoi allemaal,
Ik heb even een vraag. Ik werk als leerling verpleegkundige 2e jaarsop de longafdeling. Ik had afgelopen donderdag late dienst. Mijn collega’s hadden een patiënt van de IC die hersentrauma/infarct had en ook onwijs benauwd. Deze patiënt werd op een gegeven moment onwijs benauwd en hierbij ook onrustig. Hij had morfine gehad maar dit hielp nauwelijks. Hij liep helemaal blauw paars aan, wij hielden hem met zijn vieren vast. Hij was motorisch onrustig in armen en benen.Hij was onwijs aan het vechten en op een gegeven moment voelde je hem helemaal slap worden. Hij was toen overleden. Hij had een B beleid wat betekent dat we hem niet konden reanimeren of wat dan ook. We moesten het zijn beloop laten.Ik vond dit een hele lastige casus en ben benieuwd hoe jullie in deze situatie hadden gehandeld. Het was een vrij heftig overlijden. Ik weet ook niet precies wat zijn voorgeschiedenis was want het was niet mijn patiënt.
Groetjes,
Jonathan
-
8 Antwoorden
-
Pfoe Jonathan, wat een heftige casus… Dit zijn van die casussen die je nog lang bij je draagt.
Als ik je iets mag meegeven uit mijn ervaring dan is het: Praat erover. Met de collega’s die erbij waren, en jouw mentor/supervisor/begeleider. Allereerst om je eigen gevoelens een plek te geven, en om te spuien. Daarin hoef je absoluut nog niet “vakinhoudelijk” te reviewen hoor: Dat komt wel als die eerste emotie eruit is.
Als je er dan wel aan toe bent om meer inhoudelijk naar het handelen te kijken, dan kan je (samen met je begeleider) vragen gaan beantwoorden zoals: Welke handelingen hebben we gedaan (zo’n situatie lijkt namelijk aan de ene kant uren te duren, maar toch gaat de tijd heel snel en blurt alles samen). Hadden we bepaalde dingen anders kunnen doen (met de kennis van nu)? Hoe was de communicatie tussen verpleegkundige(n) en arts(en)? Hoe zou ik zo’n zelfde casus volgende keer aanpakken? En misschien kom je dan wel tot de conclusie dat je het precies hetzelfde zou doen, of misschien bedenk je iets anders: en dat is ook helemaal prima.
Wees daarin lief voor jezelf: je bent student, nog lerende, en in die zin afhankelijk van anderen. Zeker in heftige situaties is het helemaal niet gek dat je een meer “volgende” rol hebt aangenomen (=even een aanname van me, t.o.v. een actieve-problem-solving “ik-los-dit-wel-op” rol). Maar wees ook lief voor het team waarmee je werkte: Met de “retrospectoscoop” is altijd makkelijk praten = oftewel: achteraf is alles makkelijker redeneren dan in zo’n acuut moment. Het doel is om te leren van de casus, om zo de volgende keer zekerder in je schoenen te staan. Niet om jezelf kwalijk te nemen wat je op dat moment nog niet wist.
Dan het meer inhoudelijke antwoord op jouw vraag: Zeker met behandelbeperkingen (en welke dan precies gelden) is het altijd aanpassen wat je precies wel doet, en wat niet. Dat zal echt afhangen van de individuele afspraken die zijn gemaakt: een B-beleid kan namelijk nogal verschillen van patiënt tot patiënt.
Maar over het algemeen geldt dat je terugvalt op de ABCDE methode (en dan kan je deze aanpassen aan de behandelbeperkingen die zijn afgesproken met de patient) : Airway, Breathing, Circulation, Disability, Environment. Praktisch betekent dit dat je drukt op het noodsein, dan komen er meer mensen helpen: artsen, andere verpleegkundigen, etc. Vervolgens ga je systematisch de A-B-C-D-E af.
Maar stel: je kan eigenlijk niks binnen de ABCDE… want er is bijvoorbeeld afgesproken bij dat B-beleid om geen zuurstof te geven, dan ga je dat natuurlijk niet doen. Ook voor de patiënten die aan het overlijden zijn), zijn er vanuit de arts (zijn/haar verantwoordelijkheid! Niet de jouwe) nog mogelijkheden om medicijnen voor te schrijven: om zo lijden te verlichten.
Pfoe. Heel veel sterkte de komende tijd. En wees lief voor jezelf!
Ik ben heel benieuwd of (ervaren) verpleegkundigen nog tips hebben hoe zij hier mee om gaan! -
Jeetje wat een heftige situatie….. Sterkte en wees inderdaad lief voor jezelf
-
Sterkte Jonathan en bedankt voor het schrijven van je ervaring. Het onderwerp raakt me ook. We kunnen altijd, in alle situaties van elkaar leren. Nu ook! Ik leef met je mee.
Voor mij is heel hulpzaam nog:
– de situatie van afstand bekijken
– assertief zijn
– tijd nemen en geven: voor mijn ervaring, gevoel, reactie, relax (meditatie, NLP, AT, etc.),
– alles wat ik “heftig” meemaak in een vorm uiten: tekenen,dansen,lopen,singen, boxen, koken of een kaarsje aansteken etc.
JufDanielle: “retrospectoscoop”- fantastisch!
Gr.: Nikolett
-
Hoi Jonathan,
Ik denk dat het voor jezelf fijn is om de casus nog eens te bespreken. Je bent nu aanwezig geweest bij een casus met een heftig beloop, maar je weet eigenlijk niet precies wat er gebeurd is.
Als je weet wat deze patiënt had, wat er nou precies gebeurde en wat de oorzaak van zijn dood was dan geeft dit wellicht wat duidelijkheid. En daar kun je weer van leren! Misschien dat de casus dan anders is gelopen dan dat je in eerste instantie zou denken.
Succes!
-
Bedankt voor de superlieve reacties. Ik had die dienst net een gesprek gehad met de psycholoog over een heftig overlijden op de COVID afdeling en toen kwamen in mijn late dienst dit overlijden erbij. Ik vond het jammer dat ik niet met het team kon evalueren daar was het echt te druk voor. Ik ga de psycholoog van de week nog wel even contacten om opnieuw een afspraak te maken. Ik merk idd dat je pas nadat de casus is gebeurd gaat kijken van wat voor situatie heb ik nu beleefd en hoe heb ik in deze situatie zelf gehandeld. Ik vond het lastig dat ik de patiënt zelf niet kende en hierdoor wist ik niet precies hoe en wat. Fijn dat jullie zo meedenken dat helpt echt enorm! Dank daarvoor
ik merk trouwens nu wel als ik weer langs de patientenkamer loop dat ik die patiënt er zo weer zie liggen. Ook op de COVID afdeling.
Jonathan
-
Hoi Jonathan,
wat een heftige situatie! Het is natuurlijk altijd heel persoonlijk maar mij helpt het altijd enorm om er met collega’s over te praten en dan idd te reconstrueren hoe het gegaan is en wat er precies gebeurde. Soms merk je dan dat een ander iets onthouden heeft wat jij niet meer weet maar wat heel helpend kan zijn in de verwerking.
Veel sterkte!Adriana Rouwendal
-
Hoi Jonathan,
Een hele heftige casus, wat goed dat je het wel al hebt kunnen bespreken met een psycholoog, hopelijk heb je binnenkort de mogelijkheid om het met je team nog na te bespreken. Dan kan je de situatie bespreken.
Veel sterkt en en succes.
Groetjes
-
Hallo Jonathan,
Heftig om mee te maken. Wat goed dat je hierover ook met een psycholoog het gesprek bent aangegaan. Ik denk zelf dat het vooral goed is om erover te praten. Met een psycholoog, collega’s, een leidinggevende, iemand die dichtbij je staat en je goed kent. Belangrijk om je gevoelens uit te spreken, maar zo te lezen doe je dat al. Je schrijft dat je het vooral lastig vond, omdat je de patiënt niet goed kende. Misschien kan het je helpen om nog in gesprek te gaan met een collega die de patiënt wel goed kende?
Sterkte in elk geval.
Log in to reply.
